لطفا تلفن همراه خود را بچرخانید.
علیرضا: عاشق فوتبالی که دوستی می خواست
علیرضا پسر متوسطی بود، اما اشتیاق فوق‌العاده‌ای داشت، فوتبال. علیرضا هر روز غروب با عجله به حیاط مدرسه می رفت و با دوستانش توپی را به اطراف می زد. او همیشه اولین کسی بود که می آمد و آخرین نفری بود که به خانه می رفت. اما هر چقدر هم که بازی می کرد، به نظر می رسید که هیچ چیز نمی تواند جای خالی درونش را پر کند. او همیشه به دنبال چیزی بیشتر بود.#
یک روز یک بچه جدید در مدرسه به سراغ علیرضا رفت. اسمش دییش بود و دنبال دوست می گشت. علیرضا تعجب کرد اما به گرمی از تازه وارد استقبال کرد. دییش و علیرضا خیلی زود با هم دوست شدند و خیلی زود از هم جدا نشدند. آنها هر لحظه را با هم سپری می کردند، صحبت می کردند و می خندیدند و با هم فوتبال بازی می کردند. علیرضا خوشحال شد که بالاخره یک دوست واقعی داشت.#
اما همه چیز بین این دو دوست همیشه آسان نبود. دییش از خانواده ای ثروتمند بود و به تمام تجملاتی که علیرضا فقط می توانست رویاهایش را در سر داشت، دسترسی داشت. در حالی که علیرضا به ساده زیستی اش راضی بود، دییش همیشه خودش را با علیرضا مقایسه می کرد. این باعث ناراحتی علیرضا شد و او احساس کرد که شاید آنها دوستان واقعی نیستند.
یک روز در حالی که علیرضا و دییش فوتبال بازی می کردند، علیرضا اشتباهی کرد که به قیمت بازی دیش تمام شد. دییش عصبانی شد و سر علیرضا فریاد زد که چرا خوب بازی نمی کند. علیرضا شوکه شد و احساس کرد قلبش شکست. او همیشه معتقد بود که دوستان واقعی هرگز نسبت به یکدیگر اینقدر خشن نخواهند بود.
علیرضا ناامید از دییش فرار کرد و در حیاط مدرسه به دنبال آرامش بود. به زودی دوستان قدیمی اش به او پیوستند و همه او را دلداری دادند. در حین صحبت، علیرضا متوجه شد که دوستی به این نیست که دارایی یکسان یا پیشینه یکسان باشد. این در مورد حضور در کنار یکدیگر در مواقع ضروری بود. او همچنین متوجه شد که برای دوست خوب بودن لازم نیست کامل بود.
علیرضا که از درک جدیدش جرأت یافته بود به دنبال دییش رفت و از اشتباهش عذرخواهی کرد. در کمال تعجب دایش هم عذرخواهی کرد و توضیح داد که فقط به توانایی های علیرضا حسادت کرده است. دو دوست آشتی کردند و از آن روز به بعد حتی بیشتر از قبل به هم نزدیک شدند. آنها هر روز فوتبال بازی می کردند و شادی ها و غم های خود را به عنوان دوستان واقعی با یکدیگر تقسیم می کردند.#
علیرضا و دییش بهترین دوستان بودند و پیوندشان با گذشت زمان بیشتر شد. علیرضا از طریق دوستی آنها متوجه شد که خوشبختی و موفقیت زمانی به دست می آید که همراهان واقعی پیدا کنیم تا زندگی خود را با آنها تقسیم کنیم. داستان علیرضا و دییش نشان می دهد که دوستی یکی از با ارزش ترین چیزهای زندگی است و هیچ کس نباید زندگی را به تنهایی طی کند. #
