لطفا تلفن همراه خود را بچرخانید.
نرگس، 17 ساله، و نگرانی های کنکور
نرگس 17 ساله بود و کنکور در ذهنش بود. خانواده اش خیلی به او امید بسته بودند و او مصمم بود که آنها را سربلند کند. او سخت کار کرده بود و دل و جانش را برای درس خواندن ریخته بود، اما نمی‌توانست خود را از دست بدهد. او احساس می کرد که آنها را ناامید می کند و تلاش های او به سادگی کافی نیست.
هر جا که او می رفت دوستانش در مورد نتایج خود و میزان هیجان آنها صحبت می کردند. نرگس سعی کرد در گفتگوها شرکت کند و وانمود کند که به همان اندازه هیجان زده است، اما نمی‌توانست خودداری کند. او چیزی جز این نمی خواست که بتواند به آن بپیوندد، اما حقیقت را می دانست - او به اندازه کافی آماده نبود.
نرگس هر لحظه فراغتش را صرف مرور یادداشت‌هایش کرد، اما حتی بهترین تلاش‌هایش بی‌فایده بود. او شروع به از دست دادن امید و احساس ناامیدی کرده بود، اما سپس به خود یادآوری کرد که به خودش ایمان داشته باشد و مثبت بماند. او تصمیم گرفت روی زمان حال تمرکز کند و بهترین کار ممکن را انجام دهد.
نرگس مصمم بود که هر چه که می‌خواهد بهترین قدمش را بگذارد. او برای چگونگی آمادگی خود برای امتحان برنامه ریزی کرد و از نظر مذهبی آن را دنبال کرد. او به خود یادآوری کرد که توانایی دارد و سخت کار کرده است و اگر روی زمان حال تمرکز می کرد می توانست از پس آن بربیاید.
روز امتحان فرا رسید و نرگس عصبی بود اما او هم آماده بود. او تمام تلاش خود را کرده بود و می دانست که این تنها کاری است که می تواند انجام دهد. وقتی امتحانش را داد، احساس آرامش کرد. او به خودش احساس غرور می کرد، حتی اگر مطمئن نبود که نتیجه چه خواهد بود.#
نرگس خیلی زود نتیجه اش را دریافت کرد و بهتر از آن چیزی بود که انتظار داشت. او احساس کرد که موجی از آرامش و شادی او را فراگرفته و به دنبال آن احساس غرور در خودش ایجاد می کند. او این کار را کرده بود و به خودش ایمان داشت و این تنها چیزی بود که اهمیت داشت.
نرگس در آن روز درس مهمی آموخته بود - به خود ایمان داشته باشد و به توانایی های خود ایمان داشته باشد. او هرگز این درس را فراموش نمی کرد و هر جا می رفت آن را با خود می برد. نرگس به خودش ثابت کرده بود که می تواند این کار را انجام دهد و هرگز آن را فراموش نمی کرد.
